ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

To blog law and culture προσπαθεί να συνδυάσει φαινομενικά δύο τελείως διαφορετικά πράγματα: τα νομικά ζητήματα και τον πολιτισμό. Κι όμως αν παρατηρήσετε είναι πολλοί νομικοί οι οποίοι ασχολούνται και με τα πολιτιστικά πράγματα και μάλιστα με πάθος. Θεωρώ ότι αυτό οφείλεται στην φύση της δουλειάς του νομικού, που ασχολείται με επίλυση προβλημάτων με έναν φαινομενικά ρεαλιστικό και ορθολογικό τρόπο άλλο αν πολλές φορές και ο ίδιος αυτοσχεδιάζει ή εξηγεί «δημιουργικά» τα γεγονότα. Ο κόσμος και το συναντώ συνέχεια, θεωρεί ότι ένας δικηγόρος αυτό που κάνει είναι να κατασκευάζει αλήθειες –για να το πω κομψά- και να προσπαθεί να ξεγελάσει με την ρητορική του δικαστές και αρχές ως προς την αλήθεια. Μία απολύτως απαξιωτική γνώμη.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Χωρίς να αρνούμαι ότι υπάρχουν και αυτοί, μία μεγάλη κατηγορία δικηγόρων πραγματικά προσφέρει υπηρεσίες ωφέλειας προς τους πολίτες και την κοινωνία. Νομικοί, που εργάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για κοινωνικά προβλήματα, για ανθρώπους που αδυνατούν να τους πληρώσουν, για το περιβάλλον, για την υγεία, για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Θα πρέπει να τους αναγνωριστεί η δουλειά τους και η βελτίωση πολλών πραγμάτων, που οφείλονται σε αυτούς.

Οι ευαισθησίες μας λοιπόν μια που κι εγώ νομικός είμαι, αγγίζουν και τον πολιτισμό και τις Τέχνες. Γνώμη μου είναι ότι αυτά δεν είναι πολυτέλεια, όπως τώρα προσπαθούν να μας πείσουν λόγω κρίσης αλλά μας προσφέρουν ανακούφιση και πραγματική ανάταση ψυχής.

Στο law and culture θα βρείτε άρθρα που αφορούν τον πολιτισμό, τις Τέχνες, εκπαιδευτικά ζητήματα και θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα βρείτε παρεμβάσεις για την κοινωνία και την πολιτική ζωή. Επίσης για νομικά ζητήματα, που αφορούν τους μη κερδοσκοπικούς φορείς, το πολιτιστικό δίκαιο, τα εργατικά δικαιώματα, την κοινωνική οικονομία, τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, τις κινήσεις αλληλεγγύης  και ο,τιδήποτε άλλο ενδιαφέρει έναν ανήσυχο και ευαισθητοποιημένο άνθρωπο.

Πρέπει να συνεχίσουμε την ζωή μας όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν ότι όλα σταμάτησαν πέντε χρόνια πριν και τώρα το μόνο, που απομένει είναι να ξεχρεώνουμε συνεχώς λογαριασμούς αλλά να  χρεώνουμε εκ νέου τις ψυχές μας με δυσβάστακτα βάρη ματαιότητας.

Χρειάζεται να εργαστούμε σκληρά είτε για να γίνουμε δυστυχισμένοι είτε για να ολοκληρώσουμε τον εαυτό μας και γίνουμε δυνατοί. «Το ζήτημα είναι σε τι δίνει κανείς έμφαση… Είτε γινόμαστε δυστυχείς είτε γινόμαστε δυνατοί ο όγκος της εργασίας είναι ο ίδιος …» Carlos Castaneda – Ταξίδι στο Ιξτλάν.

Ας διαλέξουμε λοιπόν και ας μην αφήνουμε άλλους να διαλέγουν για μας!