ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ: ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ

          Το Σάββατο 23 Μαρτίου και με την αφορμή της Παγκόσμιας Ημέρας κατά των Διακρίσεων, που είναι η 21 Μαρτίου, έγινε με πρωτοβουλία του ENAR (European Network against Racism) εκδήλωση με τίτλο «Οι διακρίσεις την εποχή της κρίσης». Ο Κοσμο-Πολιτισμός σαν μέλος του συνδιοργάνωσε και συμμετείχε με εισήγηση της υπογράφουσας και θέμα «Διαπολιτισμικός Διάλογος: Εργαλεία Συνύπαρξης και Πρακτικές». Μία περίληψη των κυριοτέρων σημείων της ομιλίας είναι τα παρακάτω:

          Ένας από τους κύριος σκοπούς του Κοσμο-Πολιτισμού είναι ο Διαπολιτισμικός Διάλογος και είναι αυτός, που εξασφαλίζει την αρμονική συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό ενώ αποτρέπει την δημιουργία κοινωνικών εντάσεων και συγκρούσεων. Σήμερα στην εποχή της κρίσης προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκτός από τα οικονομικά μεγέθη το να συζητάς για ο,τιδήποτε άλλο είναι πολυτέλεια και κοινωνικά προβλήματα σαν αυτά που προκαλούν οι διακρίσεις μπαίνουν στην άκρη. Έτσι αφενός καλλιεργούν τον φόβο που αποδεικνύεται ο καλύτερος χωροφύλακας για να μην αντιδρούμε και ανοίγουν τον δρόμο να πολλαπλασιάζονται οι δολοφονίες μεταναστών, οι ρατσιστικές επιθέσεις και ο ρατσιστικός λόγος ιδιαίτερα στο Διαδίκτυο.

          Στην Lifo, που είχε συνέντευξη του Στέλιου Κούλογλου, μεταξύ άλλων ανέφερε: «Την Χρυσή Αυγή δεν την πολεμάς με την βία. Τα κοινωνικά φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται με ρόπαλα αλλά με εκπαίδευση και συστηματική δουλειά πάνω στις αιτίες που τα προκαλούν. Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα …». Αυτό θα μπορούσε να είναι και μότο του Κοσμο-Πολιτισμού. Φασιστική νοοτροπία και ρατσισμός υπήρχαν πάντοτε και στις ομαλότερες περιόδους της δημοκρατίας. Η κρίση όμως δίνει την αφορμή να παρουσιαστούν ως εθνοσωτήρες τέτοιες ακροδεξιές ομάδες υιοθετώντας πολλές φορές μάλιστα αντιρατσιστικά εργαλεία δήθεν. Ισότητα για αυτούς σημαίνει οι γυναίκες υποχρεωτικά στο στρατό, ρατσισμός αυτό που υφίσταται οι Έλληνες από τους Ευρωπαίους εταίρους τους και την τρόϊκα, εργασιακά δικαιώματα σημαίνει πρόσληψη μόνο Ελλήνων από εταιρίες και εργοδότες και συνδικαλισμός είναι η δημιουργία ακροδεξιών σωματείων δικηγόρων, γιατρών, ταξιτζήδων, εκπαιδευτικών κλπ.

Πως λοιπόν τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά; Καταρχήν το κλειδί είναι η αλληλεγγύη και η γνώση. Έτσι:

Υιοθετούμε την δική μας ατζέντα και χρησιμοποιούμε τα πολιτικά και νομοθετικά εργαλεία που υπάρχουν όπως είναι π.χ. ο εισαγγελέας για το ρατσιστικό έγκλημα, τα Ευρωπαϊκά Παρατηρητήρια

Η εκπαίδευση και ειδικά η άτυπη. Υπάρχει εκπαιδευτικό έλλειμμα όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και ποτέ το δημόσιο σχολείο δεν έπαψε να είναι ελληνοκεντρικό και επιλεκτικό ως προς τις γνώσεις που παρέχει. Άρα ο καθένας πρέπει να ψάξει και να βρει εκείνες τις πηγές γνώσης που θα τεκμηριώσουν τις απόψεις του και όχι αναπόδεικτες μπουρδολογίες.

Η επιμόρφωση μέσω σεμιναρίων και ιδιαίτερα δικαστών, δικαστικών, αστυνομικών και στελεχών σε αρμόδια Υπουργεία. Δεν φτάνει μόνο να καταγγέλουμε ρατσιστικές συμπεριφορές στους χώρους αυτούς αλλά και να ενημερώνουμε γιατί είναι τελικά παράνομο.

Να επιδιώκουμε να συμμετέχουμε σε σωματεία, συλλόγους και αλληλέγγυες κινήσεις αλλά και σε τοπικό επίπεδο στον Δήμο και στην γειτονιά μας. Πολιτική δεν ασκεί μόνο ο πολιτικός. Ασκεί πρωτίστως ο πολίτης.

Ο καθένας μπορεί να παρέμβει μέσα από τον χώρο δουλειάς του, τις παρέες του, τις γνωριμίες του. Η προσωπική επαφή είναι καλύτερη για να λυθούν παρεξηγήσεις, απορίες και να αναπτυχθεί λόγος και αντίλογος.

Οι παρεμβάσεις στο Διαδίκτυο επίσης. Ακτιβισμός στο Internet και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πάντα όμως με επιχειρήματα, νηφαλιότητα και ψυχραιμία.

Τελευταίο αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο σημαντικό είναι η Τέχνη. Η Τέχνη υπήρξε πρωτοπόρος στις διακρατικές συνεργασίες και βοήθησε και βοηθά σημαντικά να ανοίξουμε το μυαλό μας. Προάγει πραγματικά την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων και είναι το απόλυτο πράδειγμα αρμονικής συνύπαρξης.